Wszystko co paryskie...

Paryż od kilku lat znałam bardzo dobrze. Nigdy nie wydawał się obcy, chociaż miałam okazję poznać go tylko poprzez piękne zdjęcia i klika dobrych książek. Od zawsze stanowił obiekt moich westchnień, a na liście wymarzonych miast do zobaczenia zajmował pierwsze miejsce. Teraz, kiedy miałam okazję po raz pierwszy widzieć mój ukochany Paryż takim jaki naprawdę jest, wiem, że jego miejsce nie zajmie żadne inne miasto, a moim celem będzie dalsze odkrywanie jego zakątków.

Nie bez powodu mówi się o Paryżu jako mieście artystów. Stanowi on wielką inspirację, jest bardzo malowniczy. Uliczki Montmartre, kolorowe witryny, stare budynki, piękne zabudowania  przenoszą w inny świat. Tutaj przypomina się historia Edith Piaf, słychać muzykę. Zatłoczone paryskie kawiarnie mają swój urok. Często ciasne, gromadzą Paryżan, którzy popijając wino, obserwują robiących zdjęcia turystów. On sami ciągle się spieszą, za czymś gonią, muszą zdążyć. Najczęściej ze słuchawkami na uszach,  chcą odciąć się od przechadzających się na każdym kroku turystów, mają swój świat. Zdziwieni kiedy rozpoczniesz rozmowę po francusku, jedni patrzą z politowaniem, drudzy z wielkim podziwem. Dla niektórych jesteś kolejnym turystą który tylko myśli, że zna francuski, wtedy wskażą ci niedbale drogę. Dla innych jesteś cudowną osobą, która chciała poznać ich piękny język. Wtedy są wdzięczni i witają cię z uśmiechem.  Szczególnie w paryskim metrze widoczna jest różnica pomiędzy mieszkańcami, a turystami. Podczas gdy typowy turysta w stresie pilnuje wszystkich możliwych kieszeni oraz plecaka i aparatu, Paryżanin w tak zatłoczonym środku transportu, wyciąga krzyżówkę i chociaż z każdej strony otaczają go ludzie spokojnie ją rozwiązuje. Na pierwszy rzut oka widoczna jest tutaj niesamowita kultura jedzenia. Widzimy paryżan powoli spożywających swój posiłek i popijających cydr. Szczególnie miło wspominam paryskie śniadania. Bagietka, konfitura, czekolada, pyszna kawa i sok pomarańczowy, a do tego mus jabłkowy. Posiłek to niemalże ceremonia, to świętość. Często jednak kultura osobista pozostawia wiele do życzenia. ‘Pardon’ do takie piękne słowo, a tak rzadko słyszane z ust typowego Paryżanina. Dlatego też czasem Paryż sprawiał wrażenie bardzo bezdusznego miasta, pełnego zestresowanych ludzi, gdzie celem jest walka o przetrwanie. Za każdym razem jednak, piękne widoki rekompensowały drobne incydenty. Nigdy nie zapomnę rejsu po Sekwanie, kiedy Paryż skąpany w deszczu wyglądał niezwykle pięknie. To wtedy miałam okazję poznać niezwykle sympatyczne Amerykanki, którym szczególnie spodobała się moja znajomość języka angielskiego. To wtedy zobaczyłam Wieżę Eiffle’a, szczególnie piękną wieczorem, kiedy oświetlała cały Paryż. To wtedy podziwiałam cudowne mosty Sekwany, a przede wszystkim Pont des Arts, gdzie zakochani na znak swojej miłości pozostawiają kłódki. I to właśnie wtedy zakochałam się po raz drugi. Już teraz, z całą pewnością mogę powiedzieć, że to nie był ostatni wyjazd do Paryża, bo z pewnością będę odwiedzać go w przyszłości. Ten tegoroczny bardzo wiele dla mnie znaczył i do końca pozostanie w moje pamięci. To przecież tutaj po raz pierwszy w praktyce wykorzystałam język francuski, usłyszałam wiele pochwał, które dały mi motywację do dalszego działania i realizowania się w tym, w czym jestem naprawdę dobra. Spotkałam osoby, którym spodobało się to co robię, które powiedziały żeby wierzyć w marzenia. To jeszcze bardziej zainspirowało mnie do zagłębienia się w język i ten cudowny kraj jakim jest Francja.

Merci Paris !